„Filja Pogotowia”

W 1918 roku pogotowie w Warszawie otrzymało w spadku po hrabinie Klotyldzie Helbingowej kamienicę przy ulicy Hożej 56. Początkowo, przez kilka lat, budynek dawał pogotowiu zysk z wynajmu mieszkań. Tak opisał to dr Grzegorz Fedorowski w swojej książce:

„Poza tym pogotowie miało w Warszawie dwie kamienice zapisane aktem darowizny. W jednej mieściła się stacja pogotowia, biura, mieszkania personelu. Druga to dom czynszowy, który dawał niezły dochód wtedy, gdy nie było jeszcze ochrony lokatorów i komorne było wysokie. Ale w okresie międzywojennym stare domy nie przynosiły dużych zysków, gdyż tylko w nowych kamienicach właściciele mogli ustalać komorne według swego widzimisię, natomiast tak zwane „ustawowe komorne” było niesłychanie niskie.”

W 1927 roku w związku z rozwojem miasta i chęcią poprawy czasu dojazdu do zdarzeń w południowej części miasta, postanowiono uruchomić w budynku przy Hożej filię pogotowia. Jej otwarcie przesunęło się do następnego roku z uwagi na problemy z wykwaterowaniem lokatorów z parterowego mieszkania. Dokonano przeróbek lokalu, zrobiono wejście od ulicy Poznańskiej i dobudowano garaże na 4 samochody na tyłach budynku. Filia nie miała miejskiego telefonu, a jedynie bezpośrednie łącze z centralą na Lesznie, skąd przekazywano wezwania.
Początkowo filia czynna była tylko w godzinach od 9 do 21 i obsługiwała rejon poza linią ulicy Grójeckiej, Al. Jerozolimskich, mostu Poniatowskiego i Grochowskiej. Na stacji dyżurował jeden lekarz (jedna karetka). Uroczyste otwarcie filii nastąpiło 24 czerwca 1928 roku w obecności prezesa pogotowia dr Józefa Zawadzkiego oraz zaproszonych gości.

24.06.1928 r.